ντουλάπι, που θυσιάστηκε για να σωθεί το ευρώ»-, καταλήγει στο συμπέρασμα πως
οι Έλληνες συνήθισαν τη ζωή με την κρίση.
Στο άρθρο αναφέρονται πολλά πραγματικά στοιχεία από τη ζωή στην Αθήνα σήμερα.
Είναι ολοφάνερο πως το μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα είναι η Αθήνα.
Αυτό συνέβαινε και πριν την χρεοκοπία, γιατί, όταν ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι συγκεντρωμένος σε μια πόλη -και οι κάτοικοι αυτής της πόλης «παράγουν» μόνο υπηρεσίες-, δεν είναι και πολύ δύσκολο να αντιληφθείς πού οδηγεί αυτή η κατάσταση.
Οι μεγάλες πόλεις ανθίζουν, όταν ανθίζει ο καπιταλισμός.
Σε διαφορετική περίπτωση, είναι θλιβερές και επικίνδυνες.
Στην περιφέρεια, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Τουλάχιστον στους τουριστικούς προορισμούς -που είναι πάρα πολλοί-, οι τοπικές κοινωνίες ανθίζουν οικονομικά.
Ειδικά, στους τουριστικούς προορισμούς όπου υπάρχει και πρωτογενής παραγωγή, τα πράγματα είναι πολύ καλά.
Βέβαια, η μοίρα αυτών των κοινωνιών της περιφέρειας εξαρτάται από την Αθήνα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο τουρισμός είναι ένα πολύ ευαίσθητο προϊόν και αρκεί ένα μόνο δυσάρεστο περιστατικό, για να τον στείλει στον διάολο.
Είναι προφανές πως η Ελλάδα χρειάζεται άμεση αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου που ακολουθούσε αλλά αυτό μοιάζει αδύνατον να συμβεί σε καθεστώς χρεοκοπίας και Μνημονίων, ενώ οι πολίτες της χώρας βάλλονται από παντού και την εγκαταλείπουν.
Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένουμε στην Ελλάδα για να κάνουμε τις κινήσεις που απαιτούνται για να σηκώσει η χώρα κεφάλι και να μην ψοφήσει.
Πάντως, θα διαφωνήσω με τον αρθρογράφο των Financial Times πως οι Έλληνες συνήθισαν τη ζωή με την κρίση.
Οι Έλληνες -και ιδιαίτερα οι Αθηναίοι- δεν συνήθισαν τη ζωή με την κρίση.
Οι Έλληνες συνήθισαν να μην ζουν.
(Στο νησί, οι Έλληνες τουρίστες ήταν ελάχιστοι. Συνάντησα ένα ζευγάρι Ελλήνων στο λεωφορείο. Ήταν δυο νεαρά παιδιά από την Μακεδονία και ήταν πολύ χαρούμενα που θα έκαναν τρεις μέρες διακοπές σε ένα άθλιο δωμάτιο, τρώγοντας σουβλάκια. Μου είπαν πως αυτές ήταν οι φθηνότερες διακοπές πού μπόρεσαν να βρουν. Ήθελαν να πάνε παντού αλλά δεν είχαν χρήματα να νοικιάσουν αυτοκίνητο. Με ρωτούσαν αν μπορούν να περπατήσουν -μέσα στον ήλιο- μέχρι μια παραλία που ήταν 25 χιλιόμετρα μακριά. Αφού τους είπα πού μπορούν να πάνε και πώς να πάνε, τους αποχαιρέτησα. Μετά, σκέφτηκα πως αυτή είναι η χώρα μου και η χώρα τους)...
pitsirikos.net