Γέμισαν οι σελίδες των εφημερίδων, κυρίως των φιλικών προς τη Νέα Δημοκρατία- με το non paper που διένειμε η Πειραιώς για τον ένα χρόνο Μητσοτάκη στην ηγεσία της
αξιωματικής αντιπολίτευσης.Πέραν των επετειακών αναφορών, η άτυπη ενημέρωση αφορούσε και στα όσα έπραξε ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας: Νοικοκύρεψε τα οικονομικά της, φτιάχνει νέο πρόγραμμα με τεχνοκράτες, καταγράφει συνεχή δημοσκοπική υπεροχή έναντι του κυρίου αντιπάλου της, ετοιμάζεται να επανέλθει στην κυβέρνηση. Άρα, όλα καλά…
Ειδικεύεται η Νέα Δημοκρατία, και μάλιστα διαχρονικά, στην επιφανειακή εξέταση των πραγμάτων. Το έχει πολλές φορές πληρώσει πολιτικά κι εκλογικά, αλλά την κακή αυτή συνήθεια φαίνεται ότι δεν την αλλάζει. Βλέπει μόνο όσα βλέπουν οι πολλοί. Δεν «διαβάζει» τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας, πριν αυτά γίνουν αντιληπτά από τον καθένα. Κι επειδή δεν τα διαβάζει, δεν τα ερμηνεύει, δεν επιχειρεί να τα θεραπεύσει, δεν προσπαθεί να αποφύγει όσα εξ αυτών της δημιουργούν προβλήματα.
Θυμάμαι, πριν από περίπου 30 χρόνια, ότι μετά από μια επεισοδιακή εκλογική μάχη, αναλάμβανε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ο πατέρας του σημερινού αρχηγού της, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Έδωσε γρήγορα στη φυσιογνωμία του κόμματος τα δικά του χαρακτηριστικά, αντιπαρατέθηκε σφοδρά με τον Ανδρέα Παπανδρέου, πρόσθεσε ένα «φιλελεύθερη» δίπλα στο όνομα του κόμματος, έκανε ανοίγματα σε όμορους πολιτικούς χώρους, οργάνωσε τη ΝΔ στα πρότυπα ενός μαζικού κόμματος, ίσως όχι με τον κατάλληλο τρόπο, αλλά πάντως την οργάνωσε. Βοήθησε η αποτυχία της πολιτικής Παπανδρέου, τα προβλήματα υγείας του και τα σκάνδαλα με την προσωπική του ζωή και κυρίως με την Τράπεζα Κρήτης (Κοσκωτάς) ώστε η Νέα Δημοκρατία και ο Μητσοτάκης να κερδίσει το απίστευτα υψηλό ποσοστό του 47% (για την ακρίβεια 46,89%) στις εκλογές του 1990. Τρία χρόνια αργότερα κατέρρευσε, επανέφερε αυτοδύναμο τον ημιθανή Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία και σε λίγους μήνες ανεστάλησαν οι όποιες μεταρρυθμίσεις είχε ο Μητσοτάκης επιχειρήσει –ανεπιτυχώς τις περισσότερες- να εισαγάγει στο δημόσιο βίο της χώρας.
Σύμπτωση, θα μου πείτε. Ήταν η συγκυρία, ο ανελαστικός- νεοφιλελεύθερος τρόπος που επιχείρησε τις αλλαγές, η οριακή πλειοψηφία του στη Βουλή και το ότι δεν έκανε εκλογές νωρίτερα, η διαφωνία με τον Σαμαρά, ο ΟΤΕ, τα Σκόπια κι ένα σωρό άλλες δικαιολογίες, άλλωστε δεν χρειάζεται να τις επαναλαμβάνουμε εδώ, έχουν ακουστεί κατά κόρον.
Σύμπτωση, λοιπόν. Ωραία. Αλλά μόλις τέσσερα χρόνια μετά την ήττα της ΝΔ και του Μητσοτάκη, το τιμόνι του κόμματος πήρε στα χέρια του ένας νέος άνθρωπος, σαρξ εκ της σαρκός της παράταξης, ικανός, μορφωμένος, διαποτισμένος όχι μόνο με το όνομα του Εθνάρχη, αλλά και με το πολιτικό του ταμπεραμέντο. Μέσα στον πρώτο χρόνο της ηγεσίας του κατέπνιξε τους ευσεβείς πόθους των βαρόνων να διοικούν αυτοί από το παρασκήνιο, διέγραψε έξι από αυτούς με επικεφαλής τον αντίπαλό του για την ηγεσία Γ. Σουφλιά, διαμόρφωσε ένα λειτουργικό και βιώσιμο (όπως απεδείχθη) modus vivendi με το Μητσοτακέικο και κυρίως με τη Ντόρα Μπακογιάννη, ανέδειξε μια νέα γενιά στελεχών (από τον Τσιτουρίδη και τον Βουλγαράκη μέχρι τον Σπηλιωτόπουλο, τον Ρουσόπουλο και τον Στυλιανίδη), αθόρυβα και σταθερά εκσυγχρόνισε τη φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας. Κόντεψε να κερδίσει τις εκλογές του 2000, κι όλη την περίοδο 2000-2004 ήταν δημοσκοπικά κυρίαρχος με πάνω από 10 ποσοστιαίες μονάδες επί του αντιπάλου του, Κώστα Σημίτη. Ο τελευταίος χρειάστηκε να δώσει παραμονές εκλογών το «δακτυλίδι» στον Γιώργο Παπανδρέου για να γίνουν οι 10 μονάδες των δημοσκοπήσεων, περίπου 5% στις κάλπες του 2004.
Μόλις ανέλαβε, μάλιστα, ο Καραμανλής την πρωθυπουργία, η Ελλάδα έζησε την ευφορία του Euro 2004 και των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ είχε προηγηθεί το «όχι» του Καραμανλή στο Σχέδιο Ανάν, το οποίο έκανε υπερήφανους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Κι όμως, πέντε χρόνια αργότερα κατέρρευσε ενώπιον του «λεφτά υπάρχουν» ενός πασιφανώς ανεπαρκούς πολιτικού, η Νέα Δημοκρατία σημείωσε το (ως τότε) ιστορικό χαμηλό της 33%, η διαφορά με το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου εκτοξεύτηκε στις 11 ποσοστιαίες μονάδες, κι όλα αυτά έστειλαν τον Καραμανλή στη Ραφήνα και την Ελλάδα στα μνημόνια. Σημειώνω ότι –αντίθετα με την περίοδο Μητσοτάκη- ο Καραμανλής ακολούθησε τη λεγόμενη «ήπια προσαρμογή». Αποφασιστική εφαρμογή αλλαγών από τον Μητσοτάκη, οδήγησε σε κατάρρευση. Ήπια εφαρμογή αλλαγών από τον Καραμανλή, οδήγησε επίσης σε κατάρρευση. Την πρώτη φορά σε κερδίζει ο ημιθανής, τη δεύτερη ο πολιτικά ανίκανος. Και με διαφορά τεράστια.
Σύμπτωση, θα μου πείτε. Πάλι σύμπτωση; Δυο στα δυο είναι συμπτώσεις; Παρά τις έξοχες πολιτικές επιτυχίες των Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κώστα Καραμανλή ως αρχηγών της αντιπολίτευσης, στην εξουσία η Νέα Δημοκρατία κατέρρευσε χωρίς να «σπάσει τη θολή γραμμή των οριζόντων» όπως λέει κι ο ποιητής.
Δυο χρόνια αργότερα, η Νέα Δημοκρατία επανέρχεται στα πράγματα. Ο Σαμαράς στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου και μετά τις διπλές εκλογές του 2012, σχηματίζει κυβέρνηση με συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ αρχικά, μετά μόνο του ΠΑΣΟΚ. Μεγάλο επίτευγμα: Από την αντιμνημονιακή ρητορική πέρασε σε μια προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης με σκοπό την έξοδο από αυτήν ,και κατάφερε να συνυπάρξει κυβερνητικά με τον ιστορικά μεγάλο της αντίπαλο, το ΠΑΣΟΚ, κι ως ένα σημείο και με τη «μνημονιακή αριστερά», τη ΔΗΜΑΡ.
Να μην ξεχάσω ότι η τότε ηγεσία της ΝΔ επίσης περιέστειλε τα έξοδά της μετακομίζοντας από τα δεκάδες κτήρια που ενοικίαζε για τις λειτουργικές της ανάγκες σε ένα, στο κτήριο της Συγγρού- αναφέρομαι στην παράλληλη «επιτυχία» της σημερινής ηγεσίας που μείωσε τα κόστη του κόμματος. Ε, και;
Επίσης να θυμίσω ότι ο Σαμαράς τότε παρουσίασε τα περίφημα «Ζάππεια» δείχνοντας ότι έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο μάλιστα, από «Ζάππειο» σε «Ζάππειο» προσάρμοζε στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συγκυρίες- αναφέρομαι στην παραγωγή προγραμματικού λόγου κι από τη σημερινή πολιτική ηγεσία. Ε, και;
Όλα αυτά λοιπόν τα κατάφερε η Νέα Δημοκρατία της εποχής εκείνης. Δυόμιση χρόνια, όμως, μετά την άνοδό της στην εξουσία, κατέρρευσε απέναντι σε ένα κόμμα που μέχρι πριν λίγο καιρό αγωνιζόταν για το αν θα επιτύχει το περίφημο 3% και θα εκπροσωπηθεί στη Βουλή, ή όχι.
Σύμπτωση, θα μου πείτε. Πάλι σύμπτωση; Τρίτη φορά σύμπτωση; Μήπως πάει πολύ, πάρα πολύ, να αποδίδουμε κάθε εκλογική κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας σε… σύμπτωση; Μήπως κάτι άλλο συμβαίνει, που η επιφανειακή αντίληψη των πραγμάτων, στην οποία επιδίδεται δυστυχώς και η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας , παραγνωρίζει, δεν εντοπίζει, αγνοεί;
Δηλαδή, είτε την περίοδο Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είτε την περίοδο Κώστα Καραμανλή, είτε την περίοδο Αντώνη Σαμαρά, η Νέα Δημοκρατία έκανε –περίπου- τα ίδια πράγματα και στο τέλος εισέπραττε το ίδιο, πικρό ποτήρι της αποτυχίας χωρίς την ολοκλήρωση της αποστολής που της ανέθετε ο ελληνικός λαός. Τη μια φορά έχασες από τον ημιθανή, τη δεύτερη από τον πασιφανώς πολιτικά ανίκανο, την τρίτη από έναν περιθωριακό αριστερό. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις, και κάνεις ΠΑΛΙ τα ίδια, προβάλλοντας τα, μάλιστα, ως παράγοντες που, δήθεν, εγγυώνται την πολιτική σου κυριαρχία;
Να γιατί τα επιτεύγματα της πρώτης χρονιάς με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο τιμόνι της ΝΔ δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση εγγύηση επιτυχημένης πολιτικής διακυβέρνησης: Διότι τέτοια, κι ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα είχαν καταγράψει όλοι, σχεδόν, οι προκάτοχοί του. Οι οποίοι, όμως, είχαν κάνει το ίδιο λάθος, που κάνει και ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ: Δεν άλλαξαν μερικά σταθερά, αναλλοίωτα χαρακτηριστικά του κόμματος αυτού, τα οποία το «εκδικούνται» κάθε φορά που έρχεται στην εξουσία. Πάντα. Χωρίς εξαιρέσεις. Από το 1974 μέχρι σήμερα.
Είτε αλλάξει πολιτικό προσωπικό (όπως έκαναν εκτεταμένα οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Κώστας Καραμανλής) είτε διαμορφώσει ένα συνεκτικό και ρεαλιστικό πολιτικό πρόγραμμα (όπως έκαναν οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής κι Αντώνης Σαμαράς) είτε επιτύχει καλύτερη διαχείριση των οικονομικών του κόμματος (όπως πέτυχαν οι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς) είτε καταγράψει μια συνεχιζόμενη δημοσκοπική υπεροχή έναντι του εκάστοτε κυρίου αντιπάλου της (όπως πέτυχαν οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Κώστας Καραμανλής), το αποτέλεσμα είναι ΠΑΝΤΑ το ίδιο: Η Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση δ-ε-ν μ-π-ο-ρ-ε-ί ! Αφήνει ΠΑΝΤΑ ανολοκλήρωτο το έργο για το οποίο την εμπιστεύεται ο ελληνικός λαός, και στις εκλογές, δεν ηττάται απλώς. ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ.
Το γιατί, είναι μια μεγάλη και –πιστεύω- πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, την οποία θα ανοίξει το politically, ώστε να γίνουν αντιληπτά και τα λιγότερο προφανή στοιχεία της πραγματικότητας τα οποία κατά τρόπο ανεξήγητο η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δείχνει να αγνοεί και για τα οποία προφανώς αδιαφορεί.-
http://www.politically.gr/