Συγκλονιστικές ιστορίες από υπαλλήλους στα χλιδάτα γραφεία της Συγγρού. Είναι αυτό που λέει η παροιµία «απ' έξω κούκλα και από µέσα... µούχλα»
«Φόβος και πείνα». Αυτό
Είναι πραγµατικά απίστευτα τα όσα καταγγέλλουν Στο ΧΩΝΙ οι –για µήνες απλήρωτοι- εργαζόµενοι της Ν∆. Ανθρωποι που βίωσαν απαράδεκτες καταστάσεις ανέχειας και προσωπικού ευτελισµού, τη στιγµή που εισέπρατταν αδιαφορία και απαξίωση από τους προϊσταµένους τους. Γιατί µισθό δεν εισέπρατταν. Παρότι έβλεπαν διαχρονικά τους «καινούριους» να τυγχάνουν πάντα ευνοικότερης µεταχείρισης.
Οπως συµβαίνει και σήµερα, επί Κυριάκου. «Τι περιµένατε από τον κ. Μητσοτάκη; Να είναι διαφορετικός; Αλίµονο σε όσους παραµένουν στο κόµµα. Σε ένα κόµµα "απ' έξω κούκλα και µέσα... µούχλα"»!
Αυτήν την κατάσταση περιγράφει ένας ακόµη απλήρωτος εργαζόµενος της Ν∆. Που επέλεξε Το ΧΩΝΙ για να εµπιστευθεί την καταγγελία του, µιας και γνωρίζει καλά ότι εδώ ένα τέτοιο θέµα δεν «κόβεται». Και πολύ καλά το σκέφτηκε.
Το ΧΩΝΙ έχει αποκαλύψει σε σειρά δηµοσιευµάτων το τι πραγµατικά συµβαίνει πίσω από τις διακηρύξεις των «γαλάζιων» στελεχών για αλλαγή στη χώρα και το «success story» της προηγούµενης διοίκησης (σσ: λέγε µε και Σαµαρά). Εχει γράψει για τους -εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια- απλήρωτους εργαζόµενους, τις άθλιες συνθήκες εργασίας στα γραφεία (χωρίς θέρµανση, µε απλήρωτα νοίκια και κοινόχρηστα), αλλά και τις πρακτικές της... κούτας, κατά τις οποίες τα χρήµατα της µισθοδοσίας (όποτε αυτή γινόταν) µεταφέρονταν µε το ΚΤΕΛ µέσα σε εκλογικό υλικό!
Με την εφηµερίδα µας έχουν επικοινωνήσει δεκάδες πρώην και νυν εργαζόµενοι του άλλοτε µεγάλου κόµµατος. Εχουν καταθέσει απίστευτα περιστατικά. Ενας εξ' αυτών έγραψε Στο ΧΩΝΙ µερικές από τις εικόνες που συναντά κανείς στη Ν∆ έτσι όπως την άφησε ο Σαµαράς. Γιατί «πέρα από τα φέσια στις τράπεζες, υπάρχουν και τα φέσια στους ανθρώπους».
ΜΕ ΦΟΒΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ
Είναι χειµώνας, πρωί και ο άνθρωπος που µεταφέρει τις εφηµερίδες, κατάκοπος, εξαντληµένος, φθάνει στα γραφεία της Νέας ∆ηµοκρατίας. Τα νέα, εκεί στη Συγγρού. Τα γυάλινα, τα αστραφτερά, τα ακριβά. Με χρόνια πάθηση, απλήρωτος µήνες. Μια µορφή αδύνατη, αδύναµη. Συνεχίζει, ελπίζοντας πως θα βγει σύντοµα στη σύνταξη. Πολλές φορές, τον παίρνει το παράπονο. Αλλά δεν πρέπει να δείξει πως δυσανασχετεί. Θα τον διώξουν. Και τι θ' απογίνει σ' αυτή την ηλικία, λίγο πριν βγει στη σύνταξη; Κάθε µέρα, άλλαζε, προς το χειρότερο.
Ετσι σιωπούσαν όλοι, οι απλήρωτοι υπάλληλοι της Νέας ∆ηµοκρατίας. Με το φόβο στα µάτια. Ούτε καν µιλούσαν µεταξύ τους. ∆εν υπήρχε εµπιστοσύνη πλέον, µεταξύ τους. Ποιος θα µεταφέρει τι, στους «καινούριους», που έφεραν τους «δικούς τους».
Είναι χειµώνας, πρωί και ο άνθρωπος που µεταφέρει τις εφηµερίδες, κατάκοπος, εξαντληµένος, φθάνει στα γραφεία της Νέας ∆ηµοκρατίας. Τα νέα, εκεί στη Συγγρού. Τα γυάλινα, τα αστραφτερά, τα ακριβά. Με χρόνια πάθηση, απλήρωτος µήνες. Μια µορφή αδύνατη, αδύναµη. Συνεχίζει, ελπίζοντας πως θα βγει σύντοµα στη σύνταξη. Πολλές φορές, τον παίρνει το παράπονο. Αλλά δεν πρέπει να δείξει πως δυσανασχετεί. Θα τον διώξουν. Και τι θ' απογίνει σ' αυτή την ηλικία, λίγο πριν βγει στη σύνταξη; Κάθε µέρα, άλλαζε, προς το χειρότερο.
Ετσι σιωπούσαν όλοι, οι απλήρωτοι υπάλληλοι της Νέας ∆ηµοκρατίας. Με το φόβο στα µάτια. Ούτε καν µιλούσαν µεταξύ τους. ∆εν υπήρχε εµπιστοσύνη πλέον, µεταξύ τους. Ποιος θα µεταφέρει τι, στους «καινούριους», που έφεραν τους «δικούς τους».
ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ;
Η Ευδοξία εργάζεται χρόνια στο κόµµα. Είναι µήνες απλήρωτη. Εχει φθάσει σε µεγάλη απόγνωση. Τηλεφωνεί σε όλους τους γνωστούς και φίλους, να της βρουν µια απογευµατινή δουλειά. Να καθαρίζει σπίτια, να σιδερώνει, να φυλάξει ηλικιωµένους. Οτιδήποτε! «Είναι ανάγκη µεγάλη», έλεγε σε όλους.
Ποιος νοιάστηκε για την ανάγκη της; Με παιδιά, άνεργο σύζυγο. Και πάντα, µε το φόβο στο βλέµµα. ∆εν βρήκε τίποτε κι ας πάσχιζε µήνες. Κι έµεινε µε την ελπίδα. Κανείς δεν την βοήθησε. Ποιος νοιάστηκε;
SUCCESS STORY ΜΕ ΣΑΜΑΡΑ
Από το 2010, µε την έλευση του Σαµαρά στην προεδρία του κόµµατος, άρχισαν τα προβλήµατα. Να µην πληρώνονται οι εργαζόµενοι. Ενώ οι «δικοί τους» πήγαν µε «σαραβαλάκια» στην αρχή, µετά από λίγο διάστηµα και εν µέσω κρίσης, έφταναν στη δουλειά µε πανάκριβα τζιπ! Μεγάλη η πρόκληση!
Η Ευδοξία εργάζεται χρόνια στο κόµµα. Είναι µήνες απλήρωτη. Εχει φθάσει σε µεγάλη απόγνωση. Τηλεφωνεί σε όλους τους γνωστούς και φίλους, να της βρουν µια απογευµατινή δουλειά. Να καθαρίζει σπίτια, να σιδερώνει, να φυλάξει ηλικιωµένους. Οτιδήποτε! «Είναι ανάγκη µεγάλη», έλεγε σε όλους.
Ποιος νοιάστηκε για την ανάγκη της; Με παιδιά, άνεργο σύζυγο. Και πάντα, µε το φόβο στο βλέµµα. ∆εν βρήκε τίποτε κι ας πάσχιζε µήνες. Κι έµεινε µε την ελπίδα. Κανείς δεν την βοήθησε. Ποιος νοιάστηκε;
SUCCESS STORY ΜΕ ΣΑΜΑΡΑ
Από το 2010, µε την έλευση του Σαµαρά στην προεδρία του κόµµατος, άρχισαν τα προβλήµατα. Να µην πληρώνονται οι εργαζόµενοι. Ενώ οι «δικοί τους» πήγαν µε «σαραβαλάκια» στην αρχή, µετά από λίγο διάστηµα και εν µέσω κρίσης, έφταναν στη δουλειά µε πανάκριβα τζιπ! Μεγάλη η πρόκληση!
ΧΡΗΜΑΤΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ
Ο Λευτέρης, µην έχοντας πια ούτε τα εισιτήρια να φτάσει στο κόµµα, προφασιζόταν συνεχώς πως είναι άρρωστος. Μια εβδοµάδα, δύο, τρεις. Πήγαινε για λίγες ηµέρες, έβλεπε την όλη κατάσταση εκεί µέσα, απογοητευόταν, και, «αρρώσταινε» ξανά. Πέρασαν αρκετοί µήνες µε προφάσεις και «ασθένειες», ώσπου δεν άντεξε! «∆ιώξτε µε, επιτέλους! ∆εν αντέχω», είπε.
Ποιος άκουσε την κραυγή του; Νέος άνθρωπος, µε όνειρα κι ελπίδες. Του τα γκρέµισαν όλα.
Οπως όλων, άλλωστε. Ηλπιζε στην αποζηµίωση. Ούτε λόγος. Αδικα περίµενε. Κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται κι αν ελπίζει ακόµη να πάρει δεδουλευµένα και αποζηµίωση. ∆ιότι τον έδιωξαν φυσικά, µόλις το ζήτησε! Λες και αυτό ήθελαν να πετύχουν. Να φτάσουν όλοι στην εξαθλίωση και να ζητήσουν την απόλυσή τους. Να µείνουν µόνο οι «δικοί τους», µε τα πολυτελή αυτοκίνητα και τα ακριβά ρούχα.
Ο Λευτέρης, µην έχοντας πια ούτε τα εισιτήρια να φτάσει στο κόµµα, προφασιζόταν συνεχώς πως είναι άρρωστος. Μια εβδοµάδα, δύο, τρεις. Πήγαινε για λίγες ηµέρες, έβλεπε την όλη κατάσταση εκεί µέσα, απογοητευόταν, και, «αρρώσταινε» ξανά. Πέρασαν αρκετοί µήνες µε προφάσεις και «ασθένειες», ώσπου δεν άντεξε! «∆ιώξτε µε, επιτέλους! ∆εν αντέχω», είπε.
Ποιος άκουσε την κραυγή του; Νέος άνθρωπος, µε όνειρα κι ελπίδες. Του τα γκρέµισαν όλα.
Οπως όλων, άλλωστε. Ηλπιζε στην αποζηµίωση. Ούτε λόγος. Αδικα περίµενε. Κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται κι αν ελπίζει ακόµη να πάρει δεδουλευµένα και αποζηµίωση. ∆ιότι τον έδιωξαν φυσικά, µόλις το ζήτησε! Λες και αυτό ήθελαν να πετύχουν. Να φτάσουν όλοι στην εξαθλίωση και να ζητήσουν την απόλυσή τους. Να µείνουν µόνο οι «δικοί τους», µε τα πολυτελή αυτοκίνητα και τα ακριβά ρούχα.
ΛΕΦΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΠΟΛΑΝιτες
Στα γραφεία, άγνωστα πρόσωπα πια, για τους παλιούς. Πίσω από τα τζάµια έβλεπες τα πάντα. Τόσο καλοντυµένες κυρίες! Λεφτά για τους παλιούς δεν υπήρχαν. Μόνο για τους ΠΟΛΑΝίτες.
Ναι. Κοροϊδία στην κοροϊδία. Κάποια στιγµή, τα πράγµατα έφτασαν στο αµήν και οι εργαζόµενοι θέλησαν να µπουκάρουν στο γραφείο του Αντώνη Σαµαρά. Τους κράτησαν. Κακώς. Επρεπε να είχε γίνει το µεγάλο «ντου».
ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ ΨΗΦΟΦΟΡΕ
Η Βασιλική εργάζεται µε το σύζυγό της στο κόµµα, πολλά χρόνια. Περίµεναν πως θα βγουν στη σύνταξη από εκεί. Τόσους µήνες απλήρωτοι και να µαθαίνουν πως µαύρα χρήµατα πάνε σε άτοµα που δεν πατάνε ποτέ στο κόµµα. Οργή, θυµός, αγανάκτηση, αλλά τι µπορούσαν να κάνουν; Υπέµεναν.
Περίµεναν, µήπως και αλλάξει κάτι. Τη µια ο γενικός του κόµµατος έλεγε πως θα πάρουν ένα µισθό σύντοµα, µετά το άλλαζε, µετά ξανά κάτι άλλο. Να τους κρατάει µε κάποια ελπίδα, να µην ξεσηκωθούν. Ποιος νοιάστηκε γι' αυτό το ζευγάρι πώς τα βγάζει πέρα µε τρία παιδιά; Κανείς! Θα νοιαζόταν για σένα, κακοµοίρη ψηφοφόρε;
Στα γραφεία, άγνωστα πρόσωπα πια, για τους παλιούς. Πίσω από τα τζάµια έβλεπες τα πάντα. Τόσο καλοντυµένες κυρίες! Λεφτά για τους παλιούς δεν υπήρχαν. Μόνο για τους ΠΟΛΑΝίτες.
Ναι. Κοροϊδία στην κοροϊδία. Κάποια στιγµή, τα πράγµατα έφτασαν στο αµήν και οι εργαζόµενοι θέλησαν να µπουκάρουν στο γραφείο του Αντώνη Σαµαρά. Τους κράτησαν. Κακώς. Επρεπε να είχε γίνει το µεγάλο «ντου».
ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ ΨΗΦΟΦΟΡΕ
Η Βασιλική εργάζεται µε το σύζυγό της στο κόµµα, πολλά χρόνια. Περίµεναν πως θα βγουν στη σύνταξη από εκεί. Τόσους µήνες απλήρωτοι και να µαθαίνουν πως µαύρα χρήµατα πάνε σε άτοµα που δεν πατάνε ποτέ στο κόµµα. Οργή, θυµός, αγανάκτηση, αλλά τι µπορούσαν να κάνουν; Υπέµεναν.
Περίµεναν, µήπως και αλλάξει κάτι. Τη µια ο γενικός του κόµµατος έλεγε πως θα πάρουν ένα µισθό σύντοµα, µετά το άλλαζε, µετά ξανά κάτι άλλο. Να τους κρατάει µε κάποια ελπίδα, να µην ξεσηκωθούν. Ποιος νοιάστηκε γι' αυτό το ζευγάρι πώς τα βγάζει πέρα µε τρία παιδιά; Κανείς! Θα νοιαζόταν για σένα, κακοµοίρη ψηφοφόρε;
ΣΟΦΙΑ, ΟΥΤΕ ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ
Ο καφές ήταν πάντα δωρεάν στο κόµµα. Με την έλευση του Σαµαρά, τελείωσε και ο καφές. Ο Γιάννης ο καφετζής, χρόνια στο κόµµα, έγινε υπάλληλος του ιδιωτικού κυλικείου που στήθηκε στο ισόγειο. Μείωσαν ακόµη και το χαρτί υγείας! Το χαρτί που υπήρχε να σκουπίζεις τα χέρια σου, βγαίνοντας από το µπάνιο!
Ο καφές ήταν πάντα δωρεάν στο κόµµα. Με την έλευση του Σαµαρά, τελείωσε και ο καφές. Ο Γιάννης ο καφετζής, χρόνια στο κόµµα, έγινε υπάλληλος του ιδιωτικού κυλικείου που στήθηκε στο ισόγειο. Μείωσαν ακόµη και το χαρτί υγείας! Το χαρτί που υπήρχε να σκουπίζεις τα χέρια σου, βγαίνοντας από το µπάνιο!
ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΓΕΛΙΟ
Η Πέγκυ ζει µόνη. ∆εν έχει πληρώσει το ενοίκιο µήνες και την απειλούν µε έξωση. Αδυνατισµένη, ταραγµένη, αρχίζει να τα χάνει. Μονολογεί, όταν βρίσκεται µε έµπιστους υπαλλήλους: «Τι θ' απογίνω; Θα µε διώξουν από το σπίτι». Μετά από µερικές µέρες της έκοψαν το ρεύµα! ∆εν έτρωγε πια, κανείς δεν ήξερε τι έκανε, φεύγοντας από το κόµµα. Αλλος άνθρωπος! Χάθηκε η ζωντάνια της, το γέλιο της. Ποιος νοιάστηκε;
Η Πέγκυ ζει µόνη. ∆εν έχει πληρώσει το ενοίκιο µήνες και την απειλούν µε έξωση. Αδυνατισµένη, ταραγµένη, αρχίζει να τα χάνει. Μονολογεί, όταν βρίσκεται µε έµπιστους υπαλλήλους: «Τι θ' απογίνω; Θα µε διώξουν από το σπίτι». Μετά από µερικές µέρες της έκοψαν το ρεύµα! ∆εν έτρωγε πια, κανείς δεν ήξερε τι έκανε, φεύγοντας από το κόµµα. Αλλος άνθρωπος! Χάθηκε η ζωντάνια της, το γέλιο της. Ποιος νοιάστηκε;
ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ;
Αγριο χάραµα οι καθαρίστριες έπιαναν δουλειά και το κλάµα γινόταν ένα µε το νερό στους κουβάδες. Ναι! Και µε τις κατάρες, γινόταν ένα! Πόσα να έπαιρναν; Ελάχιστα. Λίγοι ήταν οι προνοµιούχοι, οι υψηλόµισθοι. Ελεγαν µεταξύ τους πού πάνε τα λεφτά, τι γίνεται. Ολα τα ήξεραν όλοι. Είναι δυνατόν να µείνει κάτι κρυφό; Κι αυτό πονούσε περισσότερο. Αλλά ποιος τολµούσε να ορθώσει ανάστηµα, να φωνάξει, να ουρλιάξει; Κανείς!
Αγριο χάραµα οι καθαρίστριες έπιαναν δουλειά και το κλάµα γινόταν ένα µε το νερό στους κουβάδες. Ναι! Και µε τις κατάρες, γινόταν ένα! Πόσα να έπαιρναν; Ελάχιστα. Λίγοι ήταν οι προνοµιούχοι, οι υψηλόµισθοι. Ελεγαν µεταξύ τους πού πάνε τα λεφτά, τι γίνεται. Ολα τα ήξεραν όλοι. Είναι δυνατόν να µείνει κάτι κρυφό; Κι αυτό πονούσε περισσότερο. Αλλά ποιος τολµούσε να ορθώσει ανάστηµα, να φωνάξει, να ουρλιάξει; Κανείς!
∆ΙΧΩΣ ΕΥΡΩ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ
Στο γραφείο κίνησης όλοι χαµηλόµισθοι. Κουρασµένοι άνθρωποι, δίχως ένα ευρώ στην τσέπη, έπρεπε να είναι εκεί και να τρέχουν. Να τρέχουν! Πού θα βρουν δουλειά; Εκµεταλλεύτηκαν την κρίση οι απάνθρωποι και τους γονάτισαν. ∆ραµατική η κατάστασή τους. Και να δουλεύουν στα υπόγεια.
Στο γραφείο κίνησης όλοι χαµηλόµισθοι. Κουρασµένοι άνθρωποι, δίχως ένα ευρώ στην τσέπη, έπρεπε να είναι εκεί και να τρέχουν. Να τρέχουν! Πού θα βρουν δουλειά; Εκµεταλλεύτηκαν την κρίση οι απάνθρωποι και τους γονάτισαν. ∆ραµατική η κατάστασή τους. Και να δουλεύουν στα υπόγεια.
ΚΙ ΕΠΕΙ∆Η ΕΙΝΑΙ ΑµΕΑ;
Ανάµεσα στους εργαζόµενους στο κόµµα της Ν∆ κι ένας άνδρας µε ειδικές ανάγκες. Τι σας λέω τώρα, έτσι; Αν µπορούσαν να τον εξαφανίσουν από την πρώτη στιγµή που ανέλαβαν, θα το είχαν κάνει! Πώς ζει, πώς πάει κι έρχεται στη δουλειά του, δεν ρώτησε κανείς. Ετσι, για τα µάτια, βρε αδελφέ! ∆εν καταδέχτηκαν ποτέ να έρθουν σε επαφή µε το προσωπικό του κόµµατος. Ολοι οι παρατρεχάµενοι του προέδρου. Μήπως, ο Σαµαράς είδε ποτέ τους εργαζόµενους; Να τους µαζέψει, να µιλήσει µαζί τους, να τους πει δυο λόγια; ∆εν καταδέχθηκε. Για να δεις το «δεξί του χέρι», ήταν αδύνατον. ∆ήθεν χαµογελαστός, µε καλοσύνη, αλλά απάνθρωπος και σκληρός (σ.σ. το «δεξί χέρι»). Τοποθετούσαν σε θέσεις-κλειδιά, άτοµα που ήταν του χεριού τους. Αχρηστους, ανίκανους. Αυτοί πληρώνονταν κανονικά, βέβαια. Μαζί µε όσους «δούλευαν έξω και µε άλλους τρόπους». Το λογιστήριο γνώριζε. Κι όταν γνωρίζει κάτι, πάνω από ένας, γίνεται αµέσως γνωστό σε όλους.
Ανάµεσα στους εργαζόµενους στο κόµµα της Ν∆ κι ένας άνδρας µε ειδικές ανάγκες. Τι σας λέω τώρα, έτσι; Αν µπορούσαν να τον εξαφανίσουν από την πρώτη στιγµή που ανέλαβαν, θα το είχαν κάνει! Πώς ζει, πώς πάει κι έρχεται στη δουλειά του, δεν ρώτησε κανείς. Ετσι, για τα µάτια, βρε αδελφέ! ∆εν καταδέχτηκαν ποτέ να έρθουν σε επαφή µε το προσωπικό του κόµµατος. Ολοι οι παρατρεχάµενοι του προέδρου. Μήπως, ο Σαµαράς είδε ποτέ τους εργαζόµενους; Να τους µαζέψει, να µιλήσει µαζί τους, να τους πει δυο λόγια; ∆εν καταδέχθηκε. Για να δεις το «δεξί του χέρι», ήταν αδύνατον. ∆ήθεν χαµογελαστός, µε καλοσύνη, αλλά απάνθρωπος και σκληρός (σ.σ. το «δεξί χέρι»). Τοποθετούσαν σε θέσεις-κλειδιά, άτοµα που ήταν του χεριού τους. Αχρηστους, ανίκανους. Αυτοί πληρώνονταν κανονικά, βέβαια. Μαζί µε όσους «δούλευαν έξω και µε άλλους τρόπους». Το λογιστήριο γνώριζε. Κι όταν γνωρίζει κάτι, πάνω από ένας, γίνεται αµέσως γνωστό σε όλους.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΦΑΓΗ
Οι µέρες, οι µήνες κυλούσαν και η κατήφεια, η στεναχώρια και η οργή, είχαν ριζώσει. Στα ραδιόφωνα δούλευαν αρκετά άτοµα. Από το άγριο χάραµα. Με βάρδιες. Εµειναν λίγοι κι απλήρωτοι. Η µεγαλύτερη αγωνία ήταν στους εργαζόµενους του Ινστιτούτου ∆ηµοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραµανλής». Εκεί έγινε η µεγάλη σφαγή. ∆εν άφησαν τίποτε όρθιο. Απέλυσαν αρκετούς κι έµειναν ελάχιστα άτοµα. Χωρίς να πληρώνονται. Και να ζουν µε την αγωνία της απόλυσης. Ο εκάστοτε πρόεδρος του Ιδρύµατος, φουσκωµένος σαν παγόνι, έφερνε και τους δικούς του, µε αµοιβή βέβαια! Είπαµε: Για ορισµένους, υπήρχαν λεφτά. Οχι, για όλους.
Οι µέρες, οι µήνες κυλούσαν και η κατήφεια, η στεναχώρια και η οργή, είχαν ριζώσει. Στα ραδιόφωνα δούλευαν αρκετά άτοµα. Από το άγριο χάραµα. Με βάρδιες. Εµειναν λίγοι κι απλήρωτοι. Η µεγαλύτερη αγωνία ήταν στους εργαζόµενους του Ινστιτούτου ∆ηµοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραµανλής». Εκεί έγινε η µεγάλη σφαγή. ∆εν άφησαν τίποτε όρθιο. Απέλυσαν αρκετούς κι έµειναν ελάχιστα άτοµα. Χωρίς να πληρώνονται. Και να ζουν µε την αγωνία της απόλυσης. Ο εκάστοτε πρόεδρος του Ιδρύµατος, φουσκωµένος σαν παγόνι, έφερνε και τους δικούς του, µε αµοιβή βέβαια! Είπαµε: Για ορισµένους, υπήρχαν λεφτά. Οχι, για όλους.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΓΟΝΕΙΣ
Κάθε υπάλληλος έχει και τη δική του ιστορία, που δύσκολα µεταφέρεται προς τα έξω. Σε κάθε τµήµα συζητούσαν τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει ο καθένας, εντελώς µεταξύ τους. Οπως έλεγαν ορισµένοι, ζήτησαν βοήθεια από τους γονείς τους, σε αυτή την ηλικία! Κι άλλοι δεν είχαν καµιά βοήθεια. Φόβος και πείνα. Τέλειος συνδυασµός!
Κάθε υπάλληλος έχει και τη δική του ιστορία, που δύσκολα µεταφέρεται προς τα έξω. Σε κάθε τµήµα συζητούσαν τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει ο καθένας, εντελώς µεταξύ τους. Οπως έλεγαν ορισµένοι, ζήτησαν βοήθεια από τους γονείς τους, σε αυτή την ηλικία! Κι άλλοι δεν είχαν καµιά βοήθεια. Φόβος και πείνα. Τέλειος συνδυασµός!
Η... ΣΤΡΙΓΚΛΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΝΑΚΙ
Τελευταία η περίπτωση της στρίγκλας. Η γυναίκα που ταλαιπωρούσε τις καθαρίστριες, από το πρωί ως το βράδυ. Τους µιλούσε µε άσχηµο τρόπο. Φράσεις λιµανιού. Η γυναίκα είχε πρόβληµα δικό της και ξεσπούσε στις καθαρίστριες. Στους αδύναµους. Ηρθε, όµως, και η δική της ώρα. Της πήραν όλες τις αρµοδιότητες κι έµεινε µια απλή υπάλληλος, απλήρωτη πια κι εκείνη. Ολα γυρίζουν. Μην ξεχνάµε πως «την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη, ουδείς!». ∆ιότι ορισµένοι έγλειφαν τους καινούριους, που τους χρησιµοποίησαν και τους πέταξαν σαν σκουπίδια!
Τελευταία η περίπτωση της στρίγκλας. Η γυναίκα που ταλαιπωρούσε τις καθαρίστριες, από το πρωί ως το βράδυ. Τους µιλούσε µε άσχηµο τρόπο. Φράσεις λιµανιού. Η γυναίκα είχε πρόβληµα δικό της και ξεσπούσε στις καθαρίστριες. Στους αδύναµους. Ηρθε, όµως, και η δική της ώρα. Της πήραν όλες τις αρµοδιότητες κι έµεινε µια απλή υπάλληλος, απλήρωτη πια κι εκείνη. Ολα γυρίζουν. Μην ξεχνάµε πως «την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη, ουδείς!». ∆ιότι ορισµένοι έγλειφαν τους καινούριους, που τους χρησιµοποίησαν και τους πέταξαν σαν σκουπίδια!
ΣΤΟΝ Ι∆ΙΟ ∆ΡΟΜΟ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΛΗΣ
Και ήρθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και δεν αναγνωρίζει τα χρωστούµενα. Αντίθετα, προσλαµβάνει δικά του άτοµα. Και τι περιµένατε από τον κ. Μητσοτάκη; Να είναι διαφορετικός; Αλίµονο σε όσους παραµένουν στο κόµµα. Σε ένα κόµµα «απ' έξω κούκλα και µέσα... µούχλα»!
http://www.toxwni.gr/