To σκοτεινό πολιτικό θρίλερ πίσω από την πώληση ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ. Το τρίγωνο Μόσχα-Τουρκία-Ουάσιγκτον

Εγκληματική αδιαφορία ή προμελετημένο έγκλημα; Καυτό το ερώτημα, την απάντηση στο οποίο όλα δείχνουν ότι δεν θα χρειαστεί να δώσουν –όπως ήλπισαν οι πρωταγωνιστές του πρόσφατου παρελθόντος- οι ιστορικοί του μέλλοντος, αλλά οι καυτές εξελίξεις των επόμενων λίγων εβδομάδων…

Πολύς λόγος τελευταία –και δικαιολογημένα-  για το κατά πόσον η χώρα πρέπει και, με ποιόν τρόπο, να προχωρήσει στην οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης, διασφαλίζοντας τα υποθαλάσσια και όχι μόνο συμφέροντά της έναντι χωρών όπως η Αλβανία, η Λιβύη, η Αίγυπτος, η Κύπρος και, φυσικά, η Τουρκία. Πλούσιο το παρασκήνιο της τελευταίας περιόδου, λίγο – πολύ γνωστές οι πτυχές της «καυτής πατάτας» που η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, καλείται να διαχειριστεί.

Πίσω από τις κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις –ορισμένοι άρχισαν να δηλώνουν ανήσυχοι ακόμη και για θερμό επεισόδιο…- είναι προφανές πλέον ότι κρύβονται μια σειρά από ζητήματα που δεν σχετίζονται με εμμονές της Άγκυρας, αλλά με τα συμφέροντα που διακυβεύονται ενόψει δυο ιδιωτικοποιήσεων και μιας απόφασης. Τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ και την κατά τα φαινόμενα ειλημμένη απόφαση των κυρίων Σαμαρά – Βενιζέλου και Κουβέλη, έναντι του αγωγού ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline).

Η Μόσχα πληρώνει αδρά για τον έλεγχο των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, η Ουάσιγκτον απειλεί ποικιλοτρόπως αξιοποιώντας την τουρκική βουλιμία, η Γερμανία καραδοκεί, αξιοποιώντας απολύτως το υφιστάμενο πλαίσιο… Το σκηνικό, ευθέως ανάλογο εκείνου που είχε δημιουργηθεί και κατά την διάρκεια διακυβέρνησης του τόπου από τον Κ.Καραμανλή, ο οποίος απάντησε με ένα veto στο ΝΑΤΟ έναντι των Σκοπίων, ουσιαστικά όμως η απάντησή του απευθυνόταν στην Ουάσιγκτον και συνιστούσε… υποβολή αξιοπρεπούς παραίτησης!

Η ιστορία όμως, σε σχέση με την ενεργειακή πολιτική ξεκινά πολύ νωρίτερα. Η κυβέρνηση Καραμανλή, για την ακρίβεια ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός με τον Πέτρο Μολυβιάτη, ήταν οι άνθρωποι που παρέλαβαν –εκουσίως ή ακουσίως μένει ν’ αποδειχθεί- το… «συστημένο» και όχι εκείνοι που το συνέταξαν.

Το «συστημένο» & η «γκάφα»…

Το παρασκήνιο όσων σήμερα απασχολούν την επικαιρότητα και κυριαρχούν πίσω από τις κλειστές πόρτες, σε σχέση με την οριοθέτηση της ΑΟΖ, ξεκινά από την εποχή που Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Για την ακρίβεια τότε που οι «ειδικοί» απεσταλμένοι του Γιώργου Παπανδρέου στη Νέα Υόρκη έστηναν την Λουκέρνη επιχειρώντας να εγκλωβίσουν στην υιοθέτηση του 5^ου Σχεδίου Ανάν.

Τότε ή λίγους μήνες πριν, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος προτείνει κρυφίως στην κυβέρνηση Σημίτη να προχωρήσουν στην αμοιβαία οριοθέτηση της ΑΟΖ. Οι «γραμμές» τους επρόκειτο να συναντηθούν στο ύψος του Καστελόριζου, το οποίο έκτοτε η Τουρκία επιχειρεί να εμφανίσει ως τμήμα της Μεσογείου που στερείται του δικαιώματος να οριοθετήσει ΑΟΖ. Η κυβέρνηση Σημίτη με την σύμφωνη γνώμη του υπουργού εξωτερικών της, Γ.Παπανδρέου, κάνει πίσω. Φοβήθηκε, δεν θέλησε γιατί δεν μπορούσε ή είχε άλλες προτεραιότητες, κανείς ποτέ δεν έμαθε. Το βέβαιον είναι ότι η απάντησή της, μέχρι πρότινος επτασφράγιστο μυστικό, ήταν αρνητική. «Μετά… βδελυγμίας αρνήθηκαν», ισχυρίζονται καλά γνωρίζοντες μήνες αργότερα!

Το ένοχο μυστικό

Το θέμα, καλά κρυμμένο ένοχο μυστικό, επανέρχεται στην επιφάνεια, κάποιοι επιμένουν τυχαία. Σε μια συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, παρουσία του τότε αρμόδιου Τομεάρχη Εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Λοβέρδου, δια στόματος Βαληνάκη, ο οποίος αιφνιδιάζοντας την τότε υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη, αφήνει να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση Καραμανλή συνομιλεί με Αλβανία και Λιβύη για την οριοθέτηση ΑΟΖ… Δεν έλεγε ψέματα, γεγονός που εξόργισε για διαφορετικούς λόγους τους Μπακογιάννη και Λοβέρδο… Το εγχείρημα πέφτει στο κενό. Η Άγκυρα ασκεί την επιρροή της σε Αλβανία και Αίγυπτο, την ίδια ώρα που η Λευκωσία κηδεύει τον αείμνηστο Παπαδόπουλο, που είχε φροντίσει εγκαίρως για όσα χρόνια μετά ακολούθησαν επί του πλουτοπαραγωγικού οικοπέδου της Κύπρου μαζί με τις πανίσχυρες ιδιωτικές εταιρίες του χώρου.

Της πτώσης Καραμανλή, ακολουθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου, με τον ίδιο να δηλώνει ότι είναι άνθρακας ο θησαυρός για να διαψευσθεί λίγους μήνες αργότερα από τον Μανιάτη και σειρά άλλων που ήξερα καλά ότι ψεύδεται. Το όλο θέμα παγώνει επί της ουσίας, παρότι η στοχευμένη ειδησεογραφία της περιόδου, διατείνεται το αντίθετο. Σήμερα, χρόνια μετά, η Αθήνα αντιμέτωπη με το ίδιο ακριβώς δίλημμα, αλλά με μια ειδοποιό διαφορά. Την κρίση χρέους, τις υπογραφές της και την επακόλουθη «ανάγκη» αθρόων αποκρατικοποιήσεων.

Της ρητορικής να μην ωφεληθούν μέσω της δραχμής τα «εγχώρια λαμόγια», ακολούθησε εκείνη της διασφάλισης «υγιών όρων» μέσω της εμπλοκής ξένων δυτικοευρωπαϊκών και υπερατλαντικών επιχειρήσεων. Δύσκολο το παζλ, για ισχυρούς λύτες. Μένει να διαπιστωθεί το κατά πόσον αυτοί θα λειτουργήσουν με γνώμονα την μακροημέρευσή τους, το δημόσιο συμφέρον, ή άλλα κίνητρα…

http://www.lykavitos.gr/