Της Ζέζας Ζήκου
Λοιπόν,
για πολλοστή φορά οι «μαθητευόμενοι μάγοι» του υπουργείου Οικονομικών
έδρασαν. Με νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, που δόθηκε στη
δημοσιότητα, για τις αδρανείς καταθέσεις στις τράπεζες υπέρ της
στήριξης ευπαθών ομάδων, διαπιστώνεται η πολυπραγμοσύνη κάποιων
...προσώπων. Συγκεκριμένα, θα πρέπει έως τον Απρίλιο όλες οι τράπεζες να έχουν καταθέσει σε ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος τα υπόλοιπα των καταθέσεων που βρίσκονται σε αδρανείς λογαριασμούς, δηλαδή σε όσους δεν έχουν εμφανίσει καμία κίνηση για χρονικό διάστημα άνω των 20 ετών. Αδρανής καταθετικός λογαριασμός, σύμφωνα με την ερμηνεία που του δίνεται, είναι αυτός στον οποίο δεν έχει πραγματοποιηθεί αποδεδειγμένα καμία πραγματική συναλλαγή από τους δικαιούχους καταθέτες για χρονικό διάστημα είκοσι ετών, ενώ διευκρινίζεται ότι ο εκτοκισμός δεν συνιστά κίνηση. Πάντως, η σύγχυση και το ανερμάτιστο των κινήσεων και αποφάσεων ενισχύουν το ένα το άλλο στο υπουργείο Οικονομικών.
Ωστόσο, θα πρέπει κατ’ αρχήν να ληφθεί υπόψη η καταδίκη της Ελλάδας στην υπόθεση «Ζολώτα κατά Ελλάδος». Το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα στην υπόθεση «Ζολώτας κατά Ελλάδος», κρίνοντας ότι η κατάσχεση αδρανών τραπεζικών λογαριασμών είναι ενάντια στο δικαίωμα της περιουσίας.
Ειδικότερα, για παραβίαση του δικαιώματος προστασίας της περιουσίας, καταδίκασε την Ελλάδα το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκδικάζοντας την προσφυγή του γιου του αποβιώσαντος Αναστασίου Ζολώτα, με την οποία υποστηριζόταν ότι οι ελληνικές Αρχές κακώς είχαν κατάσχει τα 30.550 ευρώ, που βρίσκονταν σε αδρανή τραπεζικό λογαριασμό του πατέρα του, λόγω παρέλευσης 20ετίας. Ο Αναστάσιος Ζολώτας, που είχε γεννηθεί το 1924 και πέθανε προτού προλάβει να προσφύγει στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αναγκάσθηκε να φύγει στο εξωτερικό και άφησε σε αδράνεια, για περισσότερα από 20 χρόνια, έναν τραπεζικό λογαριασμό στον οποίο υπήρχαν καταθέσεις και τόκοι ύψους 30.550 ευρώ.
Οταν επέστρεψε και ζήτησε από την τράπεζα να κάνει ανάληψη του ποσού, που είχε στον λογαριασμού του, τον ενημέρωσαν ότι η όποια απαίτηση πρόσβασης στον λογαριασμό είχε παραγραφεί, λόγω παρέλευσης της σχετικής προθεσμίας και τα χρήματά του είχαν κατασχεθεί υπέρ του κράτους.
Με την παραπάνω επιχειρηματολογία συμφώνησαν, με αποφάσεις τους, τα ελληνικά πολιτικά δικαστήρια και του Αρείου Πάγου συμπεριλαμβανομένου και στη συνέχεια ο γιος του, Παναγιώτης Ζολώτας, αποφάσισε να προσφύγει στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 7 Δεκεμβρίου 2009. Εκδικάζοντας την προσφυγή του, το δικαστήριο έκρινε ένοχη την Ελλάδα, για παραβίαση του δικαιώματος στην προστασία της περιουσίας και την υποχρέωσε να καταβάλει στον ενάγοντα 15.000 ευρώ για υλική βλάβη. Στο σκεπτικό της απόφασής του το Δικαστήριο υπογραμμίζει ότι οι ελληνικές Αρχές είχαν αποτύχει στο καθήκον τους να προστατεύσουν την περιουσία του Ζολώτα, υποχρεώνοντας την τράπεζα να ειδοποιήσει εγκαίρως τον πελάτη της, για τον κίνδυνο κατάσχεσης των χρημάτων του σε λογαριασμό που είχε παραμείνει αδρανής για περισσότερα από 20 χρόνια. Επικρίνοντας, δε, τις αποφάσεις των ελληνικών πολιτικών δικαστηρίων, το δικαστήριο σημειώνει ότι, επί της ουσίας ο λογαριασμός δεν παρέμεινε αδρανής και δίχως συναλλαγές αφού, όπως τονίζει, αποτελεί συναλλαγή η πρόσθεση των τόκων στο αρχικό κεφάλαιο του καταθέτη. Αυτά…
Εν ολίγοις: ευθύνη και γνώση του αντικειμένου, χωρίς να παρεμβαίνουν δήθεν ευαισθησίες και να στήνονται «αντικειμενικές» παγίδες… είναι απαραίτητες, διαφορετικά η όποια μεταρρύθμιση καταλήγει στο χάος.
Δεν υπάρχουν ίσως λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν πιο εύστοχα από τις «αντικειμενικές» παγίδες που στήνονται συνεχώς, με κυβερνώντες να παλεύουν να διασωθούν και κυβερνωμένους να τελούν σε πλήρη απελπισία, απόγνωση, σύγχυση. Το στίγμα του προξενητή χαοτικών καταστάσεων βαθύτερα από ποτέ άλλοτε στην ελληνική κοινωνία, τείνει να επικρατήσει.
Προφανώς, η οικονομική ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα λαών που έπεσαν το βράδυ στο κρεβάτι πλημμυρισμένοι από την ευφορία μιας απατηλής ευημερίας και ξύπνησαν το πρωί στη «φυλακή του χρέους». Ενας λαός μπορεί να βρεθεί σε μια τέτοια φυλακή ύστερα από έναν οικονομικό πόλεμο, μια μαζική επίθεση κερδοσκοπίας ή μια αποτυχία μεγαλεπήβολων προγραμμάτων. Και τότε το κράτος έχει μονάχα δύο επιλογές: είτε θα αφήσει τους δανειστές να επιβάλουν τη βούλησή τους, είτε θα αναζητήσει τρόπους να ελαφρύνει το βάρος του χρέους ώστε να ανακάμψει η παραγωγική μηχανή της οικονομίας.
πηγή: kathimerini.gr